Het CMAS WK onderwaterfotografie in Zeeland was een supergoed georganiseerd evenement waar we trots op mogen zijn. Ik was voor de tweede keer lid van de jury, samen met een zeer ervaren team waarmee het prettig samenwerken was. De jury bestond verder uit Juergen Warnecke (Duitsland, voorzitter), Geert Nies (België), Alex Mustard (UK), Kurt Amsler (Zwitserland), Claudio Bertasini (Italië) en Fred Di Meglio (Frankrijk).
De jury heeft de foto’s in twee rondes beoordeeld. De eerste ronde was besloten, dus zonder publiek. De opdracht voor de eerste ronde was het beoordelen en scoren van 38 foto’s in 5 categorieën – totaal 190 foto’s – op een schaal van 1 tot 9,9. Van deze 190 foto’s valt tijdens de eerste ronde ongeveer driekwart af, met als resultaat dat in elke categorie een top tien van de hoogst scorende beelden overblijft die meegaan naar het tweede deel van de jurering. Die was in de filmzaal op Neeltje Jans in het bijzijn van de fotografen en publiek.
In stilte
In de eerste ronde krijgt de jury per categorie eerst alle (38) ingeleverde beelden achter elkaar te zien. Hier kun je als jurylid de foto’s goed in je opnemen en krijg je een goede indruk van het niveau van de beelden binnen de categorie. Ook wordt al duidelijk of er echte uitschieters naar boven en beneden tussen zitten en welke beelden in de middenklasse zitten. Ik maak dan voor mezelf aantekeningen van de beelden die ik in ieder geval in de top tien wil hebben: dat zijn de uitschieters naar boven, aangevuld met de beste foto’s uit de middenklasse. Hierna start het eigenlijke jureren. Hierbij worden de foto’s uit de categorie één voor één opnieuw geprojecteerd en blijven net zolang staan totdat alle juryleden hun puntenscore in het computersysteem hebben ingevoerd. Dit gebeurt allemaal in stilte. Het is de juryleden niet toegestaan tijdens deze sessie te spreken om beïnvloeding van elkaar te voorkomen. Alleen als er iets in een opname wordt gezien dat niet klopt (in strijd is met het reglement), dan wordt er onderbroken en overlegd. Twee jaar geleden in Cuba moesten we een aantal beelden diskwalificeren. Dit betrof onder meer een grote schelp die omgekeerd was neergelegd en een groothoek zonder model waarop toch duidelijk een duiker te zien was. Dat is een zware beslissing voor de jury, maar bij deze WK kwam dit gelukkig niet voor.
Aan het einde van de eerste sessie weten de juryleden niet van elkaar hoe ze een foto hebben beoordeeld. Uit het computersysteem rolt een top tien van beelden die de hoogste totaalscore van vijf van de zeven juryleden hebben gekregen. Bij elke foto valt de hoogste en de laagste score die wordt toegekend af en telt dus niet mee in de totaalscore. Dat wordt gedaan om te voorkomen dat de individuele smaak van een jurylid de uitslag bepaalt. Als je als individueel jurylid een foto in de eerste ronde erg mooi vindt en hoge punten geeft, geeft dat nog geen zekerheid dat deze uiteindelijk ook de top tien haalt. De jury heeft een gemeenschappelijk doel en dat is dat de mooiste beelden in de top tien komen.
Met publiek
De tweede juryronde vond plaats op Neeltje Jans en was dus openbaar. Ook hier spreken juryleden niet met elkaar. In dit deel is wel zichtbaar welke score een individueel jurylid aan een foto geeft, doordat de score met een vlaggetje van het land van het jurylid wordt getoond. Ook hier telt dat de laagste en hoogste score telkens afvallen. De foto’s die in de top 10 zitten zijn technisch gezien (belichting, scherpte, kleur) allemaal in orde. Ik ken de punten hier bijna uitsluitend nog toe op compositie, ik zal maar zeggen de “wauw factor”. Dit kan je heel snel beoordelen omdat je alle foto’s uit de top 10 aan het einde van de eerste ronde al een keer gezien hebt en goed in je hoofd hebt zitten. Tijdens deze ronde werden de nummers een, twee en drie per categorie bekend gemaakt en meteen gehuldigd, en kon je ook al zien wie de kanshebbers waren voor de overall titel. Voor Nederland (Marco Heesbeen) resulteerde dat in een vierde plek in het overall klassement, een plek die bij mijn weten nooit eerder is behaald.